Zonder kind de deur uit.

Herken je dat moment waarop je kind niet luistert, treuzelt, vooral niet meewerkt en je uiteindelijk roept zegt:

“Oké dan! Wij vertrekken, blijf jij maar hier.”

Waarschijnlijk wel. Ik bedoel, ben je eigenlijk wel een ouder als je dat nog niet gezegd hebt? 

Zo ook die bewuste zondag… De kinderen mochten buiten gaan spelen. Enkel schoenen aandoen bleek een probleem.

De middelste die normaal alles dat los of vastzit aan zijn voeten of op zijn hoofd wilt, maakte nu een drama. Geen schoenen, niet naar buiten. En ik schoof ostentatief het schuifraam voor zijn neus dicht.

Slecht idee.

Nadat ik de twee anderen buiten had geholpen en de middelste heel toegeeflijk wilde helpen met zijn schoenen, was het al te laat.

In een poging om toch buiten te geraken, had hij aan de klink getrokken, met alle gevolgen van dien… Wij hebben dus HEFschuiframen °F* you, verhoogde isolatiewaarde!°.

Alle deuren waren dicht, alle ramen waren dicht, zelfs alle spleten en kieren waren dicht.

Ik had een paar opties:

1. voelen of de achterdeur per toeval toch open was,
2. hopen dat er op magische wijze een reservesleutel onder een bloempot zou groeien, of
3. mijn tweejarige overtuigen om het schuifraam terug te openen.

Aangezien die eerste twee verloren hoop waren, ging ik voor optie drie. Blijkt dat dichtdoen gemakkelijker gaat dan openen. Met hand en tand heb ik proberen uit te leggen dat hij die hendel omlaag moest trekken, ik heb zelfs omkooppraktijken toegepast waar ik niet trots op ben (maar waar de oudste mij op het einde van dit verhaal wel aan hielp herinneren).

Hij was net te klein om die klink met beide handen vast te pakken. Met schoenen aan zou hij iets hoger komen, maar natuurlijk waren die niet zonder reden de start van het probleem. En aangezien hij net zijn loopauto voor het raam had geparkeerd, was een stoel dichterbij schuiven ook geen succes.

Het feit dat hij nog een beetje boos op mij was, maakte het natuurlijk ook niet gemakkelijk. In zijn ogen maakte dit namelijk nog deel uit van zijn “blijf maar binnen”-straf…

Dan maar optie vier:

4. oma en opa bellen om de reservesleutel te brengen.

Maar als Murphy zijn werk doet, doet hij het goed. Mijn gsm lag natuurlijk nog binnen. Op het aanrecht náást het schuifraam. Binnen handbereik maar toch net niet. Het glazen plafond stelt niets voor in vergelijking met deze glazen muur die mijn jongste zoon had opgetrokken…

Dan maar aan de buren vragen of ik hun telefoon even mocht gebruiken. 

Let jij even op je zusje, dan ga ik snel naar de buren.

Want die twee waren natuurlijk ook buitengesloten.

Ik ben naar de buren gegaan, ik ben zelfs naar de buren van de buren gegaan maar blijkbaar is niemand thuis op zondag.

Ik ben bij 8 huizen langsgegaan en pas bij het 8ste huis ging de deur open. *halleluja!* Gelukkig heb ik ooit het gsm-nummer van mijn man uit het hoofd geleerd… en hij nam op!

Zonder al te veel uitleg nodig te hebben, belde hij naar oma en opa. En nog voor ik mij fatsoenlijk aan het raam had kunnen installeren, verschenen oma en opa al met de reservesleutel.

De ravage binnen was gelukkig beperkt gebleven. Al moet ik zeggen dat onze middelste zijn prioriteiten op punt heeft. De buit: een pet en zonnecrème, veeeel zonnecrème…

x Rose x