Zijn we allemaal (niets meer dan) tikkende biologische klokken?

Het lijkt een ongeschreven regel te zijn, 30 is dé finish. Op mijn zoveelste moet ik samenwonen, op mijn zoveelste trouwen en op mijn zoveelste kindjes krijgen. En dat het liefst allemaal voor de magische leeftijd van 30 jaar.

Want zo blijkt: het leven stopt op 30. Als je voor je 30ste deze drie dingen niet hebt gehaald, dan heb je gefaald in je leven. Niet mijn woorden, maar wel de naklank van sommige toekomstplanners.

Menig predertiger, met wie ik al een gesprek heb gehad, komt met deze drie dingen af. Niet dat ik er specifiek naar vraag ofzo. Maar als een waar patroon komt deze regel naar boven. En het ergste is nog dat de woorden studie, carrière, gezondheid en zelfs liefde hier niet uitgesproken worden. Alsof het niet uitmaakt met wie je gaat samenwonen en trouwen en voortplanten!! Zolang het maar voor je dertigste is!

Hoeveel mensen blijven wel niet samen omdat ze toch niemand anders meer zullen vinden of “te oud” zullen zijn? En hoeveel vrouwen willen een jonge mama zijn (zodat ze nog relatief jong zijn als de kinderen het huis uit zijn, zodat ze dan nog van het leven kunnen genieten)? Dit laatste is trouwens geen verzonnen verhaal… Studies verbleken in de spotlights van het huwelijk. En wanneer je als independent woman (of man) je carrière vooropstelt op de zoektocht naar een partner, of gewoon even wilt bekomen na een langdurige relatie, dan wordt je scheef bekeken, want je bent al niet zo jong meer (midden 20)!

Nee, je mag niet treuzelen! En alles moet van een leien dakje lopen, de mantel der perfectie wordt er op sociale media zonder enige twijfel klakkeloos overgegooid.

Ik ken van een aantal huizen hun kruisje, maar daar zal je nooit iets van te zien krijgen en als je er op terugkomt is het nooit gebeurd.

Tik tak tik tak…

Maar waar komt die tikkende biologische klok toch vandaan? Stopt het leven echt als je 30 bent? Of is het de drang om de perfectie op sociale media te evenaren? En is schone schijn belangrijker dan innerlijke geluk?

Ik heb niets tegen dromers of planners. Natuurlijk wordt het ook niet geapprecieerd als je de hele tijd loopt te klagen en niemand verwacht dat je ongelukkige dingen op Facebook zet. Mijn afkeer richt zich enkel op nepperds en naar de mensen die anderen naar beneden trekken omdat die zogezegd gefaald hebben (in hun pre-dertig wereldje). Je doet natuurlijk wat je wilt, maar laat ook anderen in hun waarde.

Nu zit ik zelf ook in de pre-dertig wereld (in tegenstelling tot mijn man, hehe). Maar ik hou geen schone schijn op. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend dankbaar voor álles, maar ik kan er niet tegen als mensen doen alsof het allemaal vanzelf is gegaan. Ze horen alleen het goede (denken het gemakkelijke) en willen het beter doen mét foto’s op Facebook en Instagram om het te bewijzen.

In feite maakt het mij allemaal niets uit, als alles hier niet om begint te draaien. Want als je veel van de pre-dertigers hoort en er geen enkel ander zinnig gesprek meer wordt gevoerd, dan zijn er twee opties. Of je begint ook zo te denken, of je wordt er helemaal zot van… En dan moet er afstand van genomen worden.

Leeftijdsgrens als wekker

Waarom zou het leven stoppen na je dertigste? Waarom zouden studies en carrière minder belangrijk zijn? Waarom moet je blijven plakken in een ongezonde relatie? Alles heeft zijn tijd nodig en forceren helpt niet. Als je ervoor wilt gaan, ga ervoor! Zo niet, dan maak je het jezelf comfortabel en geniet!

Er bestaat geen meetlatje en iedereen beleeft zijn leeftijd anders. Natuurlijk begint er vanaf een bepaalde leeftijd (afhankelijk van persoon tot persoon) echt een klokje te tikken, of een hele resem wekkers af te gaan… Maar dan nog ligt de keuze bij jou. Een wekker wilt niets zeggen, het blijven kansberekingen. Veel is afhankelijk van goed geluk en erover stresseren werkt alleen maar in je nadeel. Volgens mij is stresseren over de wekker slechter dan de wekker zelf.

End of rant

°Rose zet de wekker van het perfecte huisje nogmaals op snooze°

x Rose x

BewarenBewaren