Heb jij principes?  Of ben je je nu aan het afvragen wat een principe eigenlijk precies inhoudt?

De definitie van “principes”

Laten we ter goeder gewoonte de definitie er nog eens bijhalen:

principe. het principe zelfst.naamw.Uitspraak: [prɪnˈsipə] Verbuigingen: principe. s (meerv.) 1) zelfgekozen regel voor hoe je leeft Voorbeeld: `uit principe geen vlees eten` 2) manier waarop iets werkt 

Principes zijn dus een soort van regels die je zelf belangrijk vindt. Prima. Toch?

Zelf heb ik eigenlijk best weinig principes.  Behalve over kinderen, daar heb ik een mand van vol. Hahaha. Bijvoorbeeld dat een kind ook moet stilzitten in de bus, tram, trein of op restaurant. Ik word helemaal gek als er een kind tegen mijn schenen zit te stampen of op en neer aan het rennen is in de gang van de trein of het vliegtuig.

Of nog irritanter: Als ze wiebelen op zo een rij aan elkaar gemaakte stoelen. Dan wiebelt de hele rij mee. Of kinderen en chocolade of chips in de buggy!

Oké ik geraak duidelijk afgeleid.

Principes.  Yes. Dus.

Mijn principes of jouw principes?

Mijn principe is: doe zelf het juiste en laat je eigen gedrag niet afhangen van de anderen en verwacht ook niet dat anderen jouw principes volgen.

Zoals een cadeau… dat geef je toch ook om iemand blij te maken en niet omdat je er zelf een wil?? Dan moet je het gewoon meteen aan jezelf geven! En zo dus ook met principes, prima als je ze op jezelf toepast, maar laat anderen met rust.

En trouwens.  Op het einde van de dag is het you en your brain he. Ik vind het belangrijk dat ik weet dat ik zelf mijn best heb gedaan volgens mijn eigen principes en van die anderen lig ik dan echt niet meer wakker hoor.

Zijn principes dan altijd goed?

Ondanks dat de definitie duidelijk aangaf dat het je zelfgekozen regels zijn voor je eigen leven, toch zijn er heel veel mensen die zelf enorm veel principes hebben en daardoor niet alleen anderen beoordelen en blokkeren, maar ook zichzelf.

Zo ken ik iemand die zich snel ergert in het verkeer. Als iemand in zijn achterste begint te duwen op de baan dan zal hij net extra extra traag rijden of eens regelmatig goed remmen. En op zich snap ik dat wel hoor. Ik word ook helemaal tureluur van opdringerige chauffeurs.  Zeker als ze voor mij rustig rijden en die chauffeur achter mij toch nergens naar toe kan, zelfs als ik zou schuiven.  Maar ik ga mijn eigen humeur hier niet voor bederven. Als iemand zit te pushen, dan ga ik aan de kant. Schuif.  Doorlaten. Schuif terug. Klaar. Dit allemaal zonder frustraties. Maar als je nu dit doet: Rem. Vertraag. Breed rijden.  Rem. Gas. Rem. Traag. Blokkeer blokkeer… Wel dan weet je toch zo dat die chauffeur achter je nog irritanter gaat duwen en dat jij je vervolgens dood ergert??? Wat heb je daar dan aan?? Heeft jouw principe “dat mensen niet moeten duwen in het verkeer” dan nog zin?

Mag ik mijn principes in jouw nek duwen?

Of hoe sommigen hun principes koppelen aan eisen bij anderen… Als iemand bijvoorbeeld zijn petje niet afdoet als hij ergens binnengaat dan heb jij het recht om te oordelen dat hij vast een onbeleefde boer is want in principe doe je uit beleefdheid zo een petje toch af… Nee? Ah! Ja natuurlijk! Zo ben ik opgevoed en jij vast ook. Maar klopt het dan dat we onze eigen principes als regels voor anderen kunnen laten gelden? En hoe weet je nu zeker dat het een onbeleefde boer is, ga je dat echt alleen van het feit dat hij zijn petje niet afdoet beslissen? God weet wat er onder dat petje zit…

Of die mevrouw bij de dokter vandaag, die hoorbaar zat te zuchten en met haar ogen rolde omdat de kinderen in de wachtkamer van de dokter aan het spelen waren. Te luid volgens haar principes. Prima volgens die van mij. En guess who zich aan het ergeren was? Die mevrouw natuurlijk!

Laat je principes niet je grootste vijand worden…

Dus… Principes? Let op! Internet staat vol met het feit dat je principes MOET hebben en dat je je hier aan vast moet houden, en dat het zoveel voordelen heeft, maar let op met het toepassen er van!!

Dus nu lees die definitie van “principes” nog eens. En lees hem goed…

Staat er nu niet zelfgekozen regel voor hoe je leeft?

Wel dan, zou het dan wel eens kunnen dat sommigen onder ons zich nogal laten gaan met hun principes en dat je eigenlijk gewoon aan het beoordelen bent? 🙂

Zou het kunnen dat je excuses zoekt om het gedrag van anderen te beoordelen? Of zoek je redenen om je eigen gedrag positief te beoordelen? Is het een manier om je zelf beter te laten voelen? Ik ben flink want ik eet niet met de mond open… eh??

Maar maar maar… ?

Ik blijf het ingewikkeld vinden… Principes… waar ligt de grens tussen opvoeding, ongeschreven regels en principes? Ik heb geen idee! Ik vind zelf ook zooooo veeeeeeel vanzelfsprekend (nog zo een bizar woord), maar ik probeer er echt op te letten dat ik mijn principes niet misbruik. En waarom schrijf ik nu eigenlijk een heel artikel over zo iets geks als principes? Wel, omdat ik gewoon te vaak in mijn omgeving merk dat mensen hier echt verkeerd mee om springen.

Zo las ik het laatst een artikel over principes en zelfvertrouwen. Het idee erachter was simpel. Fix voor jezelf wat principes, houd je daar aan vast en hoppa, je staat sterker in je schoenen. Maar ik vind niet dat alles zo zwart wit moet zijn. Principes zijn een mooie leidraad, maar blijf aub je openheid naar anderen bewaren. We leven in een wereld met zoveel culturen, blokkeer jezelf en al zeker anderen niet door te star vast te blijven hangen aan principes.

Dus als ik dan toch één moraal in dit wazig verhaal mag melden, dan is het wel: zorg dat je op het einde van de dag zelf in de spiegel kan kijken en dat je zelf tevreden bent met wat je die dag deed. Verspil je energie niet met het klagen over anderen. Wees zelf het begin van iets moois. Als jij altijd vriendelijk blijft glimlachen zullen er anderen volgen. Ook al merk je het zelf niet. Maar ga niet zeuren over die anderen die niet vriendelijk waren. Pas je gedrag niet aan. Blijf je mooie zelf en hou die principes voor jezelf, net zoals de definitie het zo mooi zei! 😉

x Alice x