Het zou eerder ‘Kleine kindjes, grote zorgen. Grote kindjes, grotere zorgen.’ moeten zijn.

Op het ogenblik dat mijn zoontje van 16 maanden de stoel achteruittrok en er in een oogopslag bovenop stond te balanceren om iets van de tafel te grijpen, schoot dit artikel in mijn gedachten. Uiteraard nadat ik ‘What the f*!’ dacht en aan deze halsbrekende toeren een einde wilde maken.

Zodra ze kunnen lopen moet je ogen op je rug hebben. Op mijn rug?? Op elke millimeter van mijn lijf, ja! En dat “zodra ze kunnen lopen”-gedeelte mag ook gewist worden!

Ik hou ervan dat er pit zit in ons mannetje, hij heeft letterlijk geen stilzittend gat. Maar soms wilde ik dat ik hem heel eventjes eens voor de televisie kon zetten zodat ik eventjes rustig kon ademhalen. *zennnn* Maar neen, geen televisie voor hem, de knopjes zijn veel interessanter. En het zeteltje dat we voor hem hebben gekocht, dat veert toch zo fijn! Op dag 1 lag hij al ondersteboven met dat ding.

Ik hou mijn hart al vast voor later! Want als dat net zo’n spook wordt als zijn papa dan zal ik mijn handen vol hebben! Denk aan cactussen en vorken in stopcontacten…

Die mini hartaanvalletjes die ik nu heb, wanneer hij op de zetel springt, op de speelgoedkist klimt of met een glazen pot augurken zwaait (ik heb echt waar geen idee waar hij die zo snel vandaan weet te toveren!) zullen niets zijn in vergelijking met wanneer hij gaat beginnen te fietsen, op stap gaan (hell no!) of autorijden!

Ken je Hyacinth Bucket van Schone Schijn (Keeping Up Appearances)? Of tenminste haar commentaar in de auto? Zo was mijn mama toen ik leerde autorijden. Met één hand had ze het handvat van de deur vast, met het andere de handrem en met haar rechtervoet duwde ze op een ingebeelde rempedaal… Wel, ik denk dat ik een toekomstbeeld voor mezelf voor de ogen kan halen…

Gelukkig zijn we zo ver nog niet en heb ik nog alle tijd om zoveel mogelijk gezond verstand bij te brengen. Want met wat gezond verstand gaan we er wel geraken denk ik, of ik stop hem in een plastieken bubbel 😉

Daarbij denk ik dat een zekere laksheid zeker van pas komt met (kleine) kinderen (in huis). Niet dat je alles maar moet laten gebeuren, maar je moet zeker niet van elke mug een olifant maken.

Zo zal ons monster niet snel huilen als hij (weer) eens valt –hij loopt namelijk niet, hij rent– terwijl er een jongetje bij hem op de opvang is, die in zijn plaats zal huilen.

Zelfs als de kinderen volwassen zijn en het huis uit zijn, maak je je nog zorgen. Zoals mijn mama toen ik gisteravond wilde vertrekken: “Wees voorzichtig he! En ook als je uitstapt, niet dat er iemand je staat op te wachten in het donker.” Merci mama, nu durf ik mijn auto niet meer uit…

x Rose x