Is mager het nieuwe te dik?

Zodra iemand zegt dat ze (want we gaan lekker veralgemenen) moeite heeft met haar gewicht, gaat iedereen er bijna direct van uit dat het over een “te veel” aan gewicht is.

Tussen de regels lezen we dan dat te weinig gewicht, geen probleem is.

Tenzij het gaat over modellen die ons foute voorbeelden geven en een slechte invloed hebben op ons zelfbeeld. Dan is te weinig gewicht ineens verkeerd.

Er is nog altijd een grote kloof tussen wat mensen vinden dat in de boekskes hoort en wat realiteit is.

Te dik is niet goed en te mager is niet goed.

Bodyshaming is nooit oké. Laat dat duidelijk zijn. Maar dat geldt langs alle kanten.

Verheerlijking van té mager is natuurlijk niet de bedoeling, maar waarom wordt plus-size wel toegejuichd?

De verschuiving naar normale maten die vroeger werden gezien als een maatje meer, vind ik helemaal prima. Maar het mag ook niet helemaal naar die kant opschuiven, verspreid het “normale” een beetje. Er zijn ook genoeg mensen die een normale maat hebben die iets minder is.

En zo komen we op de kern van het onderwerp:

Ik ben mager. Dat is mijn aanleg. Ik kan niet zeggen dat het in de familie zit want mijn zusjes hebben een perfect figuur (dat ze op hun beurt weer te dik vinden °zucht°).

Laatst zag ik een foto voorbijkomen van een kledingadvertentie, met daaronder: Sinds wanneer zijn corpse-bride modellen weer de norm*?

Ik was toch wel op mijn tenen getrapt, want ik heb ook zo’n model. En ik was eigenlijk blij dat ze eens kleren lieten zien die ook mooi zijn op een lichaam zonder perfecte rondingen (m.a.w. een boezem van hier tot in sjakkamakka, haha!).

*Ik vind ook dat veel modellen te mager zijn, dat de standaarden onmogelijk zijn en dat de mode-industrie moet veranderen. Maar een lichaam afbreken dat voor iemand standaard is, is niet leuk. 

Wat is perfectie?

Sommige mensen zeggen dat ze scheef worden bekeken wanneer ze een portie friet met mayonaise eten, à la “heb je dat wel nodig?”. Wel, ik mag geen eten afwijzen. Ik moet altijd weer verklaren dat ik niet graag chocolade eet, met daarachter het betoog dat een chipskommetje al lang leeg zou zijn!

Natuurlijk droom ikzelf van een wat voller figuur. Maar “eet dan gewoon wat meer” is net zo gemakkelijk als “eet dan wat minder”.

Het komt er dus op neer dat niemand helemaal tevreden is over zijn uiterlijk. Er is altijd iets dat zogezegd beter kan. Te dik, te mager,…

Je kan zeggen dat je eraan kan werken, voor dat perfecte lichaam. Maar eerlijk? Who cares wat het getal op je weegschaal is?

Aan de perfecte binnenkant moet je werken! Wie heeft er nu zin in een prachtig supermodel met een vreselijke persoonlijkheid?

Ik verkondig nu niet dat je je buitenkant moet verwaarlozen, maar respecteer het. Het is en blijft gewoon de buitenkant, de echte waarde zit vanbinnen °luister naar het Clouseau-liedje dat nu automatisch in je hoofd afspeelt°.

Verzorg je goed, voel je goed in je vel en probeer het gezond te houden. De ene heeft al wat meer lichaam dan de andere.

We kunnen met quotes gaan gooien en zeggen dat wie voller is, meer heeft om van te houden. En bij wie wat dunner is, ben je dichter bij het hart. Want dat niemand graag met een plank knuffelt, of dat “echte vrouwen” vormen hebben, dat ben ik nu wel beu gehoord. Naar mijn weten ben ik nog altijd echt. En een plank is ook een vorm, net zoals een cirkel.

Ben jij tevreden met je lichaam? Of belangrijker; ben jij tevreden met je innerlijk?

°End of rant°

x Rose x

Ps: Ja, die donuts heb ik moeten delen met mijn kinderen. (Ze weten gelukkig niet dat ik twee pakken heb gekocht. Mmmh!)