Ik kan mijn kind niet straffen

En dan bedoel ik niet de softe versie in de vorm van “ik krijg het niet over mijn hart”. Nee, mijn kind is precies niet vatbaar voor straffen.

We hebben al van alles geprobeerd (afranselen behoort echter niet tot ons repertoire, dus dat kan je al schrappen uit de opties. Hoewel de verleiding soms groot was).

Lief zijn, begaan zijn, jezelf verplaatsen in zijn leefwereld, je gevoelens tonen en zeggen dat je er zelf verdrietig van wordt… niets werkt.

Waarom we ons kind moeten straffen? Laten we zeggen dat ons middelste kind een nogal licht ontvlambare persoonlijkheid heeft*.

*Spoiler: Ik kan op het moment wel met een gerust hart mededelen dat het "slechts een fase" was en dat we uiteindelijk toch een oplossing hebben gevonden (en ik nu volledig in mijn geheugen moet graven om voorbeelden te geven. Want zoals bij zoveel in het moederschap, vergeet je die slechte momenten tamelijk snel.)

Onze middelste ziet alles soms erg zwart-wit. Hij is blij of boos. Er zit niets tussenin, geen “grijze zone”. Oftewel is hij letterlijk het liefste kind dat er rondloopt, dat spontaan knuffels komt geven en lief tegen je aan kruipt. Of, hij is een monster dat uit één of andere krocht van de hel komt gekropen…

Wanneer ons engeltje in een monster veranderd kan verschillende oorzaken hebben. Soms is het aantrekken van zijn broek een trigger, soms het kiezen van beleg tussen de boterham.

Ons kind kan het letterlijk en figuurlijk plots in zijn krollen krijgen om keihard “NEE!” te roepen. We zijn gelukkig wel altijd bespaard gebleven van het iconische schreeuwen-in-het-midden-van-de-supermarkt, maar zo dwars doen om 8u29 wanneer je letterlijk op het punt staat om naar school te vertrekken, is natuurlijk ook geen pretje. Dus wat doe je dan?

Er een aantal opties die letterlijk iedereen wilt meedelen.

1. Negeer het gewoon. Top advies! Zeker wanneer je kind ’s ochtendsvroeg geen broek aan wilt en jij iedereen op tijd de deur uit moet krijgen. Zonder broek naar school laten gaan is zeker ook even in gedachten gekomen, maar is jammer genoeg niet haalbaar.
2. Rustig praten. Met de nadruk op rustig. Terwijl je kind alles behalve rustig is en allesbehalve een luisterend oor heeft.
3. Vertel hoe jij je erdoor voelt. Opnieuw: monster uit de krochten van de hel. “Door zo te doen maak je mama heel verdrietig.” “Goooeeeeddd!”
4. Zet hem in de hoek. Dus zonder broek?

Meestal werkt het negeren het beste. ik weet niet of hij zijn woedeaanval gewoon vergat of tot inkeer kwam, maar het werkte. Je hebt er alleen even wat tijd voor nodig. Hetgeen niet echt gaat als je kind op tijd op school moet zijn. Met broek.

Maar wat werkte nu wel?

*Tromgeroffel*

Belonen in plaats van straffen.

Het meest geiten-wollen-sokken-antwoord, i know. _{We schreven er al eens eerder over.}

Maar het hielp. Ik weet niet of het aan onze aanpak lag of dat hij uit zijn woedeaanval was gegroeid. Maar baat het niet dan schaadt het niet.

Hoe dat belonen dan in zijn werk ging? We vroegen wat hij graag had als beloning (ik weet het, we zijn die ouders geworden), in zijn geval was het een klein doosje Lego. Dat kochten we en zetten we heel ostentatief bovenop de kast.

Vol in het zicht.

Daarna had ik een kleurprent uitgeprint die ik in 10 delen had gesplitst. Elke dag, voor het slapengaan, mocht hij een deeltje kleuren als hij die dag niet was boos geworden. En als hij heel de tekening klaar had, dan kreeg hij zijn cadeautje.

En dit ging verbazend goed.

De ene dag al wat beter dan de andere natuurlijk. Soms kon het cadeautje hem niets schelen als hij boos werd. Andere keren zag je de radertjes in zijn hoofd werken en verontschuldigde hij zich snel zodat hij die dag wel nog mocht kleuren.

Consequent zijn is de boodschap; In het begin van de dag boos geworden, dan viel er niets te kleuren, hoe lief hij het daarna ook vroeg. Die teleurstelling moet je even verbijten, maar het maakte de motivatie voor de volgende dag alleen maar groter.

Nu moet ik er wel even bij vermelden dat er een verschil is tussen boos worden en ontploffen. Met een oudere broer en jongere zus, is het wel eens toegestaan om boos te worden, maar hij mocht niet ontaarden.

Ondertussen is de beloningskaart niet meer nodig (we hebben er twee gehad) en kunnen we wel zeggen dat we terug een “normaal” kind hebben (in hoeverre dat iemand normaal kan zijn).

Natuurlijk wordt hij af en toe nog eens boos, maar het is geen vaste waarde meer. Hij kan nog steeds heel koppig zijn, maar wanneer hij merkt dat we toch niet toegeven zal hij om hulp komen vragen in plaats van elke keer te ontploffen.

Heeft de beloningskaart geholpen of is hij er gewoon uit gegroeid? Wie zal het zeggen. Gewoon volhouden is de boodschap!

Denk je nu; dat wil ik ook wel eens proberen? Dan kan je deze beloningskaart uitprinten:

x Rose x

*Rose wilt uitproberen waar een beloningskaart nog bij kan werken…*