Hoe was jij toen je zwanger was?

Weke hersenen, ronddolende hormonen en emoties. Wat gebeurt er toch met een vrouw als ze zwanger is? Ik herinner me de chaos nog in mijn hoofd alsof het gisteren was. Neen, ik was geen goede zwangere! Ik was om achter het behang te plakken!

Die mooie tijd…

Zwanger… Het is tegenwoordig iets wat niet meer zo vanzelfsprekend is. Waar vroeger de kids “gemaakt” werden aan de lopende band is het nu iets waar men vaak veel bewuster over nadenkt.

En helaas is het tegenwoordig ook niet meer iets wat “altijd vanzelf gaat”. Klagen durfde ik dan ook niet meer echt te doen toen ik zwanger was want ik wist dat er dan heel veel vrouwen zouden denken:”Hoe durf je te klagen, ik zou graag in jouw plaats willen zijn!”

Maar ik had het er dus het laatst over met mijn husband en toen herinnerde ik me weer hoe erg het was! Nee, dat is niet waar. Hij herinnerde me eraan. En toen besefte ik weer hoe stom ik mezelf soms voelde.

Neen, een derde komt er bij ons zeker niet. Ik was echt een Pregzilla!

Toen ik zwanger was…

Toen ik zwanger was werd ik soms echt gek van mezelf. Ik had mezelf werkelijk achter het behang willen plakken van frustratie… Ik zal eens een paar voorbeelden geven. 

* Ik had eens zin in milkshake.

In de frigo lagen er aardbeien en twee behoorlijk fruttige bananen. Ideaal om in de milkshake te gooien en nog gezond ook. Fijn fijn fijn.  Ik legde alles netjes op het aanrecht en nam de blender uit de kast. “Hmmmm, vreemd, waar is dat dopje wat zo in het midden van de deksel moet?” Even terug in de kast duiken. Hop, op handen en voeten even gluren. Niets. Even aan de man vragen. Die is aan het bellen en wappert met zijn handen in een soort van “i don’t not know honey” gebaar (what did you expect). Dan maar de kast even wat dieper inspecteren.

Drie kasten verder en een hoop frustraties later had ik het dopje nog steeds niet gevonden. Mijn gezond verstand zei: “let it go. Gooi alles in de blender en hou je hand erop of leg er een dekseltje van iets anders op.” Mijn zwangere hormonen gilden echter: “Dat dopje is vast kwijt voor eens en voor altijd. On-ge-lo-fe-lijk. Wat heb ik nu aan een blender zonder dopje? Moet ik dan een nieuwe kopen? Maar ik kan toch geen nieuwe kopen voor alleen een dopje? Mijn man heeft het vast weggegooid. Wat een chaos. Ik heb NIETS in mijn leven onder controle. Ik kan dit niet meeer aan!” Resultaat? Een pruillip, een man die er niets van snapt en géén milkshake.

* Of het incident met de telefoon…

We hadden een vast telefoontoestel waarvan sommige knopjes een beetje bleven hangen af en toe. Op zich geen ramp, ware het niet dat ik met mijn stomme kop vergat mijn gsm factuur op tijd te betalen en dus naar de klantendienst moest bellen. Halverwege het Proximus menu en tien gefrustreerde pogingen om bij de juiste dienst te geraken later moest ik nog één keer op 1 drukken.

Net dan besliste mijn telefoon om net dat knopje in de steek te laten. Een geplooide nagel en veel gevloek verder was ik zo boos dat mijn brein weeral in tweestrijd ging. Mijn gezond verstand zegt op zo een moment “Chill, leg af, haal desnoods de batterijen eruit, gebruik de gsm van de man en begin opnieuw. No reason to panic. Solutions genoeg.”

Mijn zwanger brein vertelde me echter dit: “WHAT TE F*CK!!! K*T TELEFOONNNNNN. IK GOOI JE NU DOOR DE VENSTER EN DAN RAAP IK JE OP EN RIJ IK NOG TIEN KEER OVER JE HEEN. Ik kan dit niet aaaaaaaaaaan. I neeeeeed youuuuuuuuuuuuu. Wat moet ik nu dooooeeeennnnnnnnn?”

Waarop mijn gezond verstand nog harder roept:”Wij gooien niets stuk hoor, mevrouwtje Alice, wij hebben respect voor spullen. Put It Down!” Waardoor mijn zwanger brein helemaal de controle verliest en roept “Ooh neeeee, ik kan nergens meer tegen. Ik wil dingen stukgooien. Ik ben een slecht meeeennssssss”

En hoe eindigt dit dan? Juist. In tranen. De man weet weeral niet wat hem overkomt en moet de telefoon uit mijn handen frummelen en zeggen: “baby, het komt wel goed. Zal ik even voor je bellen?”

* En dan had je nog de body issues…

Elke dag weer was een rollercoaster van emoties naar mijn eigen lichaam toe. Dat in combinatie met al dan niet gepaste opmerkingen van collega’s/vreemden en anderen maakte dat ik echt wel eens de kluts kwijt geraakte.

Want als je zwanger bent, dan komt er een buik. Je lichaam verandert. En er zijn dagen dat ik mezelf ongelofelijk goed in mijn vel voelde en dacht: zie hoe cute! Een buik! Met een baby erin! Wat een wonder! Maar je hebt ook de dagen waarop ik dacht: “urgh, een buik, waar zijn mijn voeten? Is dat een dubbele kin?? Oh nee, mijn navel is weg.” (Ik voelde toen ik zwanger was elke dag meerdere keren aan mijn navel omdat ik zo bang was dat hij zou naar buiten zou ploppen)

En als je dan probeert om iets leuks uit de kleerkast te toveren om jezelf wat op te peppen dan word je natuurlijk net op zo een moment geconfronteerd met te korte topjes, krappe BH’s, knoopjes die op springen staan, kleding die meer op een zak lijkt dan op een kledingstuk en een buik die in jouw ogen plots lijkt op die van een 35 weken zwangere terwijl je nog maar 22 weken ver bent. It’s all a state of mind zou je dan moeten denken, maar ik dacht dan vooral: “whyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy? I AM A WHALEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE”

En een tripje naar het shoppingcenter bracht dan ook al niet veel soelaas want er is òf geen mama collectie, òf alles is te kort (ik ben al groot en dan toen die buik er nog bij, H&M was het voor mij niet.) of het is nogal prijzig waarbij ik dacht: “Dat geld geef ik liever uit aan de baby, ik koop wel een gewoon tshirt in maat XL” Over zelf-sabotage gesproken… °zucht°

Dus zo zie je maar. Vrouwen. Ik snap dat mannen ons niet snappen. Ik snapte mezelf niet eens toen ik zwanger was. 

°Alice knuffelt haar man en fluistert in zijn oor: “weet je nog toen ik zwanger was?” En diezelfde knappe echtgenoot knuffelt terug en zegt: “ik hou van jou, maar laat die crazy whale maar achterwege. Twee is genoeg”°

x Alice x