Hoe productief ben jij na 20u?

Hoe productief ben jij nog nadat je je kroost in hun bed gelegd hebt? Heb jij ook hele waslijsten van To Do’s die je het liefst uitvoert als niemand je meer voor je voeten loopt?

Kinderen en To-Do’s

Geen idee of het betert als de kinderen groot zijn, maar ik vind het zelf ongelofelijk moeilijk om dingen gedaan te krijgen als de kinderen rondrennen. Is het nu omdat je wasmachine bijvoorbeeld in de kelder staat en dat betekent dat je eerst een halfuur, met wasmand, over de trap moet doen om vervolgens diezelfde trap terug op te moeten met een volle wasmand onder één arm en je uitgeputte kleuter onder de andere arm. Of is het omdat je telkens je vuur uit moet zetten omdat de kleinste roept dat hij kaka moet doen en jij natuurlijk mee moet om die lekkere billen te poetsen.

In ieder geval, ik krijg dus niets gedaan zodra ze hier rondrennen. Of nee. Aanwezig zijn is al genoeg. Zelfs al zou ik ze voor de Moderne Babysit, aka de televisie zetten, dan nog wordt ik kierewiet.

En ik hoop echt, echt, echt, dat dit betert naargelang de leeftijd en dat ze oud genoeg worden dat ik ze kan negeren. Uhu. Je leest dit goed. Ik droom er van om mijn kinderen af en toe te kunnen negeren…

De verzameling To-Do’s

Door deze leuke chaos in huis begin ik mijn To Do’s dus te verzamelen. Van ’s ochtends tot ’s avonds noteer ik alle To-Do’s op mijn virtuele lijst (mijn hersenpan dus) en maak ik mezelf wijs dat eens ze in bed liggen, alles in orde zal komen.

Ik begin dus ook echt stiekem een beetje uit te kijken naar dat moment dat ik met een stille babyfoon de trap af huppel en nog enkele uren voor mezelf heb. Want, dankzij inzet en volharding, ligt de kleinste elke dag om 19u erin en de oudste om 20u. (Applausje voor mezelf) Dat betekent dan dus ook dat 20u de start is van ME-time. Of toch To-Do-Lijst-Time aka Desperate-Housewife-Time.

Zaken zoals facturen betalen, afwasmachine inladen, de was doen, poetsen, bloggen, kleren opplooien, mandala kleuren (love it!), die ene mail sturen naar die klantendienst, die ene vriendin terugbellen, dat ene ding voor het werk, die laatste geheugenkaart leegmaken en sorteren, verder werken aan je fotoboek, … allemaal taken die op de “straks-lijst” worden gezet omdat ik weet: dan is er tijd en is het rustig.

Tromgeroffel

De laatste uren van de dag gaan in. We eten gezellig samen, dan spelen we nog wat en dan moet de kleinste het bed in. Eerst de pyjama aan enzo, dan nog een fles melk drinken voor de TV waar hij één aflevering van Masha en de Beer mag kijken (echt een aanrader) en dan gaat hij het bed in. Dat in bed krijgen is al iets meer een uitdaging want elke avond probeert hij me eerst nog uren aan het lijntje te houden. Op een of andere manier hebben kinderen ook altijd ineens van alles te vertellen eens ze in bed moeten. Als er tijd is komt er niets uit, maar het bed, dat geeft blijkbaar inspiratie. Moet ik zelf misschien ook eens proberen.

Dus nadat hij zich dertig keer heeft verstopt voor een kus en ik dan maar zonder wegga en het licht uit doe, waarop meneer dan ineens beslist dat hij wèl die kus en die knuffel wil, kan ik naar beneden om mijn Bubbel (de oudste) in bed te steken.

Ook daar, eerst even aandacht, nog wat drinken, nog wat spelen, misschien wat lezen en dan de badkamer op. Terwijl hij alleen zijn pyjama aan gaat doen en dergelijke (halleluja) kan ik beneden de tafel afruimen, de boekentassen nakijken en al het een en ander opruimen of klaarleggen. Daarna ga ik naar boven, poets ik zijn tanden en is het bedtijd. Ware het niet dat de oudste dan altijd plotsklaps ineens naar het toilet moet en een verhaaltje wil. Ook daar, geen probleem, we maken er tijd voor en om 20u ligt hij ongeveer in bed.

Yihaa we are free!

De kids in bed, laat de vrijheid starten. Ik loop vervolgens nog hoopvol met een volle wasmand naar beneden, kom in de keuken/living aan en denk vervolgens: ik ben doodop. Ik kan niet meer.

Er ligt, ondanks dat ik al verschillende opruimacties door de dag/avond heb ondernomen, altijd wel iets wat nog gedaan moet worden. In mijn hoofd zit natuurlijk ook die lijst met taken die moeten. En een lijst met taken die ik zou willen doen. En dan nog dingen die je voor anderen moet of wil doen. En dat is zoveel dat ik elke avond weer denk: ik wil gewoon even rust! Ik wil even niets doen.

Hello zetel! Hello TV!

En dan zie ik mijn zetel. Met mijn mooi Optidee dekentje. En mijn TV. Met een decoder vol leuke programma’s. En een kast vol koekjes.

En dan denk ik: ik verdien dit! Ik verdien het om te ontspannen! Ik heb verdorie hard gewerkt en mag ook eens aan mezelf denken.

Vervolgens doe ik alleen nog maar het hoogst nodige en zorg ik er voor dat het huis opgeruimd lijkt (zoiets als de kast van Monica in Friends) en plof ik vervolgens op de zetel!

Weg, blog-inspiratie! Weg, alle artikels en topics die de hele dag door mijn hoofd spookten. Weg virtuele “als ik tijd heb dan” lijst. Allemaal verdwenen! Mijn lichaam en hoofd willen dan alleen nog maar rusten. Liefst nog met onnozele programma’s zoals Temptation Island, wat echt mijn guilty pleasure is!

En je moet denken dat ik uiteindelijk nog zeker een uur of twee aan het opruimen ben of iets anders wat in de categorie huishouden geplaatst kan worden. Maar het voelt dan allemaal niet meer nuttig en ik haal er ook weinig voldoening meer uit omdat ik gewoon wil rusten!

Morgen is er nog een dag!

En gelukkig is er altijd morgen nog. Alle, altijd, je snapt wat ik bedoel. Ooit komt morgen niet meer natuurlijk haha, maar daar gaan we geen rekening mee houden.

Dus morgen, die mooie, ongerepte, frisse lege dag. Die dag waarvan je denkt: om 20u liggen de kids in bed en kan ik nog drie uuuuuuur lang dit dat dit en dat en dit en dat en dit doen. En zo val ik ’s avonds dan in slaap, dromende van die mooie nieuwe dag die de oplossing gaat brengen. Die mooie dag, die we “morgen” noemen en waarop duizenden mensen prachtige dingen gaan doen.  Zoals stoppen met roken. En stoppen met snoepen. En dat ene pakje terug naar de post brengen. En de kinderen op tijd in bed steken. En de kinderen minder gaan laten snoepen.

Morgen…

Maar toen kwam er Corona!

Oorspronkelijk stond dit artikel in mijn drafts zonder deze toevoeging. We zitten in België echter met een almost lockdown en op dit moment wordt iedereen gevraagd zoveel mogelijk thuis te blijven. Winkels zijn nog open, maar scholen zijn dicht. Ik ben gelukkig in de mogelijkheid thuis te blijven en kan mijn kinderen dus ook thuis opvangen.

Dit betekent ook dat mijn “morgen is er nog een dag” aangepast is naar: “we doen het gewoon wèl vandaag!” mentaliteit. Met de kids gedurende een aantal weken in huis ben ik niet van plan om al mijn plannen uit te stellen naar de avonden.

Tips om productief te zijn en de kinderen levend te houden heb ik nog niet haha, maar ik zou zeggen: wordt vervolgd!

°Alice leeft voorlopig even van middagdutje tot avondslaap van de kids°