Hoe kinderen omgaan met verlies

Onze trouwe viervoeter is ingeslapen. Omdat ze vrijdag geen zin had in een stukje spek, belde mijn man de dierenarts, diezelfde dag kon hij nog langsgaan. Er was meer aan de hand dan geen eetlust en een bedroefd uiterlijk. Er lag haar iets op het hart. Eén van de grootste tumoren die die dierenarts ooit had gezien.

Twintig maart 2021. Guinness, onze sok van een hond is niet meer bij ons. Meer dan tien jaar hebben we samen gehad en toch voelt het als een plots afscheid.

We konden gelukkig nog afscheid nemen, maar mochten het niet te lang rekken uit respect voor onze hond.
Zaterdagochtend was de laatste afspraak bij de dierenarts gepland.

De kleinste kinderen van 3 en 2 begrepen er niets van. En niet omdat ze de oneerlijkheid van het leven niet konden vatten. Maar gewoon omdat ze het woordje sterven of dood niet kennen. De oudste “snapt” die woorden wel, maar kinderen bezitten een frisse nuchterheid.

Guinness is ziek. “Oké”

We moeten morgen naar de dokter en dan krijgt ze een spuitje om voor altijd te slapen. “Oké”

Dan kan je niet meer met haar spelen. “Kan ze dan wel nog lopen?”

Nee, eigenlijk is ze na dat spuitje dood.

In de hondenhemel zijn veel honden, dan zal Guinness vast veel vriendjes maken.

Verlies door kinderogen

Wij, volwassenen, lopen altijd in de valstrik van te overdenken (hadden we dit kunnen voorkomen? Was dit de juiste beslissing? Had ze echt pijn?). Vooral ik heb daar veel last van. Maar op deze momenten kan de nuchterheid van een kind deugd doen.

Guinness had pijn.

Kunnen mensen ook, wat was dat woordje ook alweer, tumors krijgen?

Ja, weet je nog waarom papa zijn been er zo raar uit ziet? Dat was ook een tumor. Maar mensen kunnen zeggen wat ze voelen en dan kunnen de dokters beter helpen.

Mis je Guinnessje? “Ja.”

Eigenlijk dacht ik dat we het ergste verdriet wel al hadden gehad (wijzelf dan, want de kinderen hadden geen traan gelaten).

Twee dagen na datum was de jongste helemaal uit haar doen en klaagde ze van pijn. Ik ben zelfs met haar naar de dokter gegaan, maar daar was ze springlevend. Eenmaal thuis kwam het eruit. “Dietig. Hinnesj ” voor een kind dat zich nog niet kan uitdrukken in goed verstaanbaar Nederlands was ze heel duidelijk. Zoveel tranen…

En eerlijk, dit had ik niet meer verwacht. Even had ik gedacht dat dit verlies gewoon aan haar voorbij zou gaan. Maar het is zoals ze zeggen, die kleintjes krijgen veel meer mee dan dat ze op het eerste gezicht laten uitschijnen.

We hebben haar een foto laten zien van Guinness en we hebben haar het knuffeltje gegeven dat ze van de dierenarts had gekregen (samen met een echte stevige knuffel van ons natuurlijk). En hoe stom dat knuffeltje er ook uit kan zien, voor de kinderen betekent het veel. Weeral iets wat ik niet zou verwachten van een massa-geproduceerd beertje, en dus niet eens een hondje.

En dan gaat het gewoon verder

We praten nog veel over Guinness en over het feit dat er nu heel veel vogels op het terras komen zonder dat ze weggejaagd worden.

Ze missen hun hond nog, maar door erover te praten, weten ze dat het beter is zo. Dat ze geen pijn meer heeft en een heel gelukkig leven had. En dat ze nu een cool skelet wordt #boyswillbeboys #ofzoiets?

Soms gaan de kinderen naar het graf, “om iets te zeggen met de hersenen”. En na een klein incidentje waarbij de kleinste het schepje uit de zandbak plukte met de aankondiging “Hinnesj wakke make”, gaat het leven gewoon door.

x Rose x

En het leven gaat door, met een “nieuwe” hond die een tweede kans verdiende. Na 4 maanden zonder hond, kregen we een mailtje van het dierenasiel…