Je kan er Dr. Spock bijhalen of die miljoenen andere handboeken over baby’s en opvoeden maar uiteindelijk zijn dat slechts een hoop letters op papier. Hoe vaak je dokter Google ook zou willen raadplegen of de internetfora afstruinen, uiteindelijk loopt alles wel los en moet je je gevoel volgen.

Maar dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ik betrap me er vaak op dat ik denk ‘hoe hadden we dat met het monster gedaan?’. Dat kan om de meest uiteenlopende dingen gaan. Ergens kan ik me dan voor de kop slaan dat ik niet alles (maniakaal) heb opgeschreven toen ik het voor de eerste keer moest doen.

Om hoe laat ging hij slapen? Vanaf welke leeftijd deed hij het middagdutje op zijn eigen kamer? Hoeveel flesjes kreeg hij per dag?  Hoe regelden we de opvang? Wanneer at hij groentepap én fruitpap?

Honderden vragen en ik heb de oplossing geweten. Maar die ben ik dus kwijt… Hoe hebben we dat toch allemaal klaargekregen?

Hoe komt het dat het nu zo vanzelfsprekend is dat het monster zelf de trap op en af kan, dat hij met een vork eet, uit een glas drinkt en ‘alsjeblieft’ en ‘dankjewel’ zegt? De tweede zou “a piece of cake” moeten zijn. Maar ik zit nu met precies dezelfde vragen als toen.
Oké, ik hoef niet meer bij alles een vraagteken te zetten. Natuurlijk heb ik ondertussen al een gezonde kennis van zaken *Ahum*. Echter, met zo’n klein niet-pratend baby’tje is het toch vaak raden.

Zoals ik al schreef, uiteindelijk gaat het vanzelf. Aldoende ontdek je. En natuurlijk is elk kind anders.

°Rose probeert in haar notities te vinden vanaf wanneer het monster eindelijk doorsliep *gaap*…°

x Rose x