Wanneer je die zwarte bril wilt inruilen voor een roze

Een artikel over negativiteit… My cup of tea! *Halfleeg welteverstaan*
Waar Alice met een roze bril door het leven huppelt, durf ik weleens mijn nachtkijker uit te halen.

Maar waar komt die negativiteit vandaan???
Someone?
Please?

Waarschijnlijk -echt diep hoef ik niet te graven- is het gewoon gemakkelijker om negatief te zijn. Als je geen (hoge) verwachtingen hebt, dan kan het niet tegenvallen. Maar mijn valkuil is om onmiddellijk van het slechtste uit te gaan, zodat ik me “mentaal kan voorbereiden”.

MAAR dan lees je een boek zoals The Secret van Rhonda Byrne, en dan ben je helemaal de kluts kwijt!
Ik vind het hele boek, excuse my language, een heuse mindfuck! Ook al ben ik nog maar tot de helft geraakt. Blame it on the kiddo… Ik begin te veel na te denken: Het boek gaat ervan uit dat je krijgt wat je wilt en dus ook dat je hebt gekregen waar je om hebt gevraagd. Ik kan me alleen niet inbeelden dat iemand met een zeldzame aandoening zich ooit zorgen heeft gemaakt dat hij dat zou krijgen of ouders met zieke kindjes, of…

See what I just did there?

Dit bedoel ik dus. Ik ging weer onmiddellijk met de negatieve verhalen aan de haal. Ik kan me precies alleen maar focussen op die erge verhalen. Waarom denk ik niet: ja, want al die succesvolle mensen zijn overtuigd van hun succes en dus krijgen ze dat ook. Of: die kan dat goed want hij/zij wilde alleen maar beter worden en dacht niet aan falen.

Waarom is het zo moeilijk voor mij? Graaf, graaf, graaf. Ping! ? Ik ben er te veel mee bezig. Ik durf ook te-veel-achteruit-kijkend te denken dat ik er alle reden toe heb om negatief te denken (gezien alles dat we al hebben meegemaakt). Want het is gemakkelijk om de positieve dingen te vergeten, terwijl de negatieve dingen blijven knagen.

Over negatieve dingen kan je denken: had ik het maar zo gedaan of waarom gebeurt mij zoiets altijd? Over positieve dingen ben je gelukkig en dan is het afgehandeld. Er is niets wat je anders had moeten doen.

Maar zo zou je ook om moeten gaan met de negatieve dingen: het is afgehandeld, voorbij. En probeer er een positieve draai aan te geven: door op een positieve toon te denken (zoals The Secret ons wilt wijsmaken/ zoals mijn man deed in dit verhaal)

De eerste stap is dus al gezet: ik wíl veranderen. En dat is voor mij letterlijk al één stap. Misschien niet de grootste, maar alle beetjes helpen. Daarna volgt het proberen. En ik mag van mezelf gerust enkele terugvallen hebben want je kan niet in één keer 360° draaien. Maar ik ga me niet meer focussen op die negatieve gedachten.

Oh een *negatieve* gedachte…
Dat was het. Bye bye!
NEXT!

Daarnaast wil ik me wel focussen op happy gedachten en momenten. Echt even stilstaan en intens genieten. Hoe klein of stom ook. Een leuk liedje op de radio 🙂 Weten dat je het perfecte cadeautje voor je man hebt gevonden 🙂 Het monster dat gillend komt aanrennen om me een knuffel te geven 🙂 Een lief berichtje… 🙂
Er zijn zoveel dingen waar je blij van kunt/moet worden. Neem de tijd om de mindere dingen te verwerken, maar geef het een plaats. Hoe lang dat duurt, geen idee. In mijn geval soms te lang. Ik heb dan ook een ontzettend goed geheugen op vlak van welk gevoel iets mij gaf.
Ik weet nog perfect hoe ik mij voelde in situaties die allesbehalve leuk zijn. En dan kan ik met gemak een potje gaan janken. MAAR ik weet ook nog perfect hoe ik mij voelde toen ik mijn zoontje voor het eerst zag. En dan kan ik ook met gemak een potje janken… Damn you, super mommy powers!
Om te eindigen met een quote die in mijn woonkamer hangt: