En toen was er kanker

‘Dus ik heb kanker?’ Mijn man, ruim twee maanden geleden.

Het uitspreken ervan maakte het opeens erg echt. Bijna tastbaar. Het echte tastbare deel was hopelijk al weggesneden. Maar het litteken was voor ons beiden nog erg voelbaar.

Zoals bij zoveel mensen leek het een ver van ons bed show. °Dramatische muziek° KANKER. Maar blijkbaar lag het al een tijdje midden in ons bed. Aan het voeteinde van mijn man, om precies te zijn.

Het begon met een “kleine” moedervlek. Mooi gaaf, symmetrisch rond en in 1 kleur. Dus in theorie niets om je zorgen over te maken. Alleen… is hij nu groter geworden? In eerste instantie gingen we dus niet eens voor mijn man langs bij de huidarts, maar voor onze jongste zoon die last begon te krijgen van eczeem. De moedervlek van mijn man deden we er in ene weg bij.

De zoon kreeg twee zalfjes voorgeschreven. De man kreeg de volgende dag al een kleine operatie.

De Moedervlek werd weggesneden en de resultaten zouden 10 werkdagen op zich laten wachten.

   De resultaten zijn nog niet binnen.

      Ze zijn nog extra testen aan het doen.

         De dokter gaat u persoonlijk terugbellen.

            Na zo’n woorden weet je al genoeg.

Je zou zeggen dat er geen tekening bij gemaakt moest worden, maar de huidarts deed het toch. Uitgerekend op 1 april zat ik met mijn man bij de oncoloog. Slechtste 1-april-grap ooit.

De moedervlek was een melanoom. De agressiefste vorm van huidkanker.

Vlekverwijderaar, voor de hardnekkigste vlekken

Het nieuws vertellen aan naasten voelde heel vreemd; zeggen dat je iets hebt dat (hopelijk) net is weggesneden. Zoals zeggen dat je een vlek hebt op je T-shirt maar dat je hem er al uitgewassen hebt. Het probleem is er alleen eentje dat je niet kan zien. Misschien is de vlek wel in de vezels gekropen en komt hij langzaam terug wanneer het T-shirt even in de kast ligt. (Mama’s van spuugbaby’s weten waar ik het over heb).

Omdat de melanoom zich al in stadium 2 bevond, volgden er al snel een hele hoop onderzoeken. Het vlekje was weliswaar weggesneden, maar die ienemini kankercellen konden zich wel eens verspreid hebben.

Veel tijd om na te denken is er niet, je stapt gewoon de medische molen in en zit graag twee uur in de auto om in en uit het ziekenhuis te geraken. Enkel dat uur extra in de (verkeerde) wachtkamer viel minder in de smaak.

Pet-scan, schildwachtklierprocedure, therapeutische excisie en huidtransplantatie… Hij onderging het allemaal.

Ondertussen speelden er in mijn hoofd allerlei rampscenario’s af, afgewisseld met het gevoel van aanstelleritis…

Want zelfs nu klinkt het erg melodramatisch om te zeggen dat mijn man kanker had*. Alsof het ontzettend overdreven is. Het heeft dan ook maar twee weken geduurd. De rest van de weken is pure genezing.

*Alle testresultaten bleken negatief. Of met andere woorden: hoe negatief nieuws toch positief kan uitpakken. 

En nu verder met onze levens! 
x Rose x