Maar natuurlijk is ook jouw manier van doen en opvoeden heel belangrijk! Zo had mijn schoonmoeder, met de beste wil van de wereld, een stomme fout gemaakt…

Toen mijn man en ik (toen nog zonder baby) een weekendje weg waren, mocht Guinness bij mijn schoonouders logeren. Op dat moment was ook juist het zoontje van Alice (a.k.a. de bubble) daar op vakantie.

Guinness en de bubble hadden al eerder kennis gemaakt en dat verliep telkens prima. Bubble op de schoot en Guinness zittend naast mijn man.

Mijn schoonouders wilde de band tussen de bubble en Guinness  behouden en ging elke dag met de bubble naar de hond. Maar… Telkens als Guinness een beetje te dichtbij kwam (om te snuffelen) dan ging de bubble de lucht in.

Kan je jezelf inbeelden hoe dat eruit zag? *Hier, kijk, leuk he? Je krijgt het toch niet!* De bubble moest wel heel speciaal en leuk zijn! En natuurlijk werd Guinness elke keer zotter en zotter. *Wat is dat toch voor een leuk speeltje? Ik wil daar ook eens mee spelen!*

Toen we terugkwamen van vakantie was het kwaad natuurlijk al geschiet. En de keren daarop, als de bubble bij ons op bezoek kwam, dan zag Guinness zijn kans om dat “wonderbaarlijke speeltje” van dichterbij te zien. Het feit dat dat “speeltje” een beetje schrik had en wat piepgeluiden maakt, maakte het alleen nog maar interessanter…

Geleidelijk aan verminderd de interesse, maar we zijn nog steeds bezig met het terug “oninteressant” maken van de bubble. En dat vanwege een weekendje… De eerste indruk is dus wel degelijk belangrijk!

En toen kregen we zelf een “nieuw speeltje”

Toen het monstertje nog echt een baby-baby was, was het moeilijk. Zo’n vers baby’tje is ontzettend interessant en moet natuurlijk onderzocht worden. Maar het “onderzoek” dat onze hond wilde verrichten was allesbehalve subtiel. Hij wilde dolgraag gewoon even snuffelen (en misschien eens likken) maar eer dat Guinness met zijn neus tot bij het monstertje was, dan vulde zijn grote kop al de hele Maxi-Cosi…

Dus enkel wanneer mijn man of ik de kleine goed vasthadden en hem tot bij de hond op neushoogte hielden, mocht hij vrij snuffelen.

Toen het monstertje wat steviger was, ging het veel beter. Er was geen verplettingsgevaar meer aangezien het monster wel tegen een stootje kon. Alleen het likken moesten we nog afgeleerd zien te krijgen. Van ze allebei!

En nu ons monstertje kan kruipen en een beetje kan stappen, is de hond niet meer veilig. Vandaar dus het ik-vertrouw-mijn-hond-maar-niet-mijn-kind. Gisteren nog, toen kroop het monster op volle snelheid naar de hond (die fijn aan het zonnen was) en wilde er “bovenop kruipen”. Guinness, die zich daar niet aan had verwacht, glipte naar voren waardoor het monstertje van zijn rug afgleed en bonk tegen de muur op botste.

Resultaat: Het monstertje aan het huilen en Guinness met een ‘it wasn’t me’-blik…

Hirudoid-zalf op het monstertje zijn voorhoofd en een aai over de bol van de hond. Ondanks dat ze niet echt kinderen of andere huisdieren gewend is, gedraagt ze zich voorbeeldig!

Tegenwoordig is het lik-probleem ook al bijna opgelost. Enkel wanneer het monstertje zelf naar de hond toe gaat, durft ze nog wel eens te likken. En het monstertje heeft de kiezelsteentjes ontdekt, die blijkbaar lekkerder zijn…

x Rose x