Iedereen houdt van complimentjes, alleen weten we vaak niet hoe we daarop moeten reageren. Mijn man krijgt vaak het woord slijmbal naar zijn hoofd geslingerd, maar hij weet dat dat een dankbaar antwoord is.

Anderen willen het gecomplementeerde vaak af doen als niet zo speciaal.

Mooie jas: o, die heb ik allang
Leuke schoenen: die komen uit de solden
Mooi kapsel: ja, ik moest dringend naar de kapper
Je ziet er goed uit: jij ook

(Nota aan mezelf) Maar eigenlijk mag je ook gewoon glimlachen en bedanken. Een compliment voor een compliment mag, maar moet ook gemeend blijven (naar mijn mening)

Ik zit vaak met de vraag: kan je iedereen een compliment geven? Ook wildvreemden? Of is dat ongepast?

Alles ligt natuurlijk aan het hoe, wie en wat. Want soms kan een compliment een ‘beetje’ pervers uitdraaien…
Dan heb ik het niet over de fluitende bouwvakkers. Want dat vind ik openlijk heel tof!
Maar dat pervers terzijde, ik denk niet dat ik hoef uit te leggen dat er bepaalde duidelijke grenzen zijn.

Ik wil het hebben over de oprechte, lieve complimentjes zonder boe of ba.

Want ik kan heus niet de enige zijn die soms over straat loopt en denkt: wauw, die heeft mooie krullen of die komt helemaal weg met die look… Maar kan je gewoon iemand ‘lastigvallen’ op straat?

Ik weet het niet goed. Ja… Of toch maar niet? Ik wil niet overkomen als een weirdo. Maar… Wat zou het? Ik word er blij van:

Op een keer was ik een kleedje aan het passen in een winkel waar er geen spiegels hangen in het pashokje, zodat je wel naar buiten móét om jezelf te bewonderen/bekritiseren. Daar stond ik, voor de enorme spiegel (een beetje onwennig want ik wist nog niet of het überhaupt wel uitzag) en toen zag ik een meisje naar mij kijken. “Dat is prachtig, die jurk moet je gewoon kopen”

Zo lief!

En ja, de jurk hangt ondertussen al enkele jaren in mijn kast en ik ben er nog steeds dol op! (En nee, ze werkte niet in die winkel)

Of toen ik uiteten ging en de serveerster even moest stoppen met haar uitleg om iets te zeggen over mijn haren.

Loved it!

Of toen die twee kleine meisjes naar mij toe kwamen om mijn zoontje te bewonderen.

Ja, ik weet dat hij super lief en schattig en mooi is 😉

Of wanneer een collega blijft vragen waar je die handtas vandaan hebt en je telkens het antwoord schuldig moet blijven omdat het een cadeau van je man was…

Jay!

Hier wordt ik extreem vrolijk van! En die vreugde zou ik ook graag delen.

Maar. 
Natuurlijk, maar…

Ik ben zelf “redelijk” verlegen en begin al te hartkloppingen te krijgen wanneer het mijn beurt is om mijn bestelling door te geven in de frituur…

Dus: babysteps 🙂

Soms heb ik genoeg moed om het rechtstreeks te zeggen, andere keren praat ik net iets harder tegen de persoon bij me, zodat de “vreemde” het hopelijk zal horen. En ja, ik weet hoe belachelijk dit klinkt. Maar het is een begin 😉

Dus ja, mevrouw met de prachtige make-up, man achter de kassa met geweldige stem, meisje met de mooiste haren die ik ooit heb gezien,… ik hoop dat jullie me goed hebben verstaan 😉

Spread the love!

x Rose x