De schoolpoortmaffia?!

Heb jij kinderen die naar school gaan? Ken jij alle mama’s of papa’s aan de schoolpoort? Hoe maak je daar connectie? En waarom zou je dat überhaupt willen doen? Maak kennis met de schoolpoortmaffia…

Wie ken jij allemaal aan de schoolpoort?

Woon jij nog in dezelfde stad of hetzelfde dorp als waar je opgroeide? Gaan je kinderen ook in die stad of dat dorp naar school? Dan is de kans groot dat je automatisch wel wat mama’s of papa’s aan de schoolpoort kent. Misschien zijn het jouw oude jeugdvrienden, collega’s, of ken je ze via via. Maar de kans is groot dat je wel wat mensen kent.

Natuurlijk is dit niet altijd het geval en al zeker niet als je recent verhuisd bent. Hoe groter de stad waar je uiteindelijk woont, hoe groter de kans dat je niet iedereen kent… En je kinderen dus ook niet…

Gelukkig maken de meeste kinderen gemakkelijk vriendjes en hoor je na enkele weken school al nieuwe namen. Heerlijk toch? (Ik zou het leuk vinden als volwassenen ook zo snel waren met vriendjes maken… )

Speelkameraadjes?

Zodra de kinderen vriendjes op school maken komt wel eens een keer de vraag: “mag die bij ons komen spelen mama?”

Prima toch? Niets zo leuk als je kroost het grootste plezier zien hebben met hun vriendjes. Zeker nu, na deze gekke geen-school-door-Corona-tijden kan ik contact met leeftijdsgenoten alleen nog maar mééééér toejuichen! Maar om vriendjes of vriendinnetjes thuis te krijgen dien je, in het geval van jongere kinderen, de mama of de papa te betrekken.

Kleuters, of lagere school kids (tot een bepaalde leeftijd) lopen (nog) niet met een GSM rond (kunnen we dit aub ook tegenhouden tot ze 18 zijn ofzo? Hahaha) en dat betekent dat ze een tussenpersoon nodig hebben. Iemand die een datum afspreekt en de verplaatsing regelt. Een volwassene dus.

Euh, hallo! Ik ben de mama van…

Je snapt hem al. Je hoort als mama of papa zèlf connectie te maken met de desbetreffende mama of papa om ervoor te zorgen dat jullie kids samen kunnen spelen. Dat betekent in de eerste plaats al dat je zelf aan de schoolpoort moet geraken op hetzelfde tijdstip als het ander kind zijn of haar papa of mama. Ik vermoed dat menig ouder hier al gesaboteerd wordt door zijn werk. Maar stel dat je lucky genoeg bent om regelmatig aan die schoolpoort te staan, dan hoor je ook te weten wie de juiste ouder is van het kind waar jouw kleintje mee wil spelen. Ook dit is niet altijd een een eenvoudige opdracht.

Ik voel me soms Sherlock Holmes Meets Serial Killer als ik als een halvegare een kind probeer te volgen op de speelplaats om erachter te komen wie zijn of haar ouders zijn.

En dan moet het ergste nog komen! Wat als je de ouders spot? Er recht op af dan maar? “Hallo! Ik ben de mama van… ” en maar hopen dat ze er voor open staan? Begin je al te begrijpen wat ik bedoel met schoolpoortmaffia?

De schoolpoort-obstakels

In (groot)steden is de bevolking echter zo gevarieerd dat je wel eens obstakels kan tegenkomen.

Spreekt de ouder wel jouw taal? Zelf getrouwd met een Turk (say whaaaaaattttttt????) ben ik dol op alle culturen, talen en noem maar op. Maar dat wil niet zeggen dat ik me ook vlotjes uitdruk in alle talen. Frans, Engels, zelfs wat Jean-Marie Pfaff Duits lukt me wel. Maar helaas stopt het dan ook. Mijn begrijpend Turks is beginnend, maar om te begrijpen moet de andere persoon wel praten…

En wat als ze de taal voldoende spreken? Is het dan sowieso gefixt? Helaas!

Misschien gebeurt het wel dat ze niet zitten te wachten op jou als “connectie”. Zo staan er onze schoolpoort altijd groepjes… Je hebt groepjes Marokkaanse dames of groepjes Turkse dames of groepjes Poolse dames of groepjes Vlaamse mama’s of groepjes rijke mama’s en noem maar op! Natuurlijk staan ze in groepjes! Ze spreken dezelfde taal of hebben dezelfde cultuur of interesses en hebben misschien zelfs familie er tussen zitten. Als ik in Spanje zou wonen zou ik ook met Nederlanders of Belgen samentroepen en blij zijn! Yeey! Maar zo een groepje mensen is soms wel al moeilijker te benaderen dan één iemand alleen…

En zoals ik net al zei zit niet iedereen op jou te wachten, misschien zijn ze wel eerst wantrouwig? Misschien is het zo een gesloten “familie”? Is het soms… schoolpoortmaffia?!

Waarom willen ze niet?

Je begrijpt misschien niet waarom een mama of papa het samen spelen niet zou toejuichen? Wel, ik weet dat er voldoende redenen bestaan in hun hoofd, die ik zeker respecteer.

Denk maar eens aan armoede… Cultuur… Oordeel?

Er zijn meer en meer gezinnen die het niet zo breed hebben thuis. Als dan een andere kindje komt spelen, dan ziet die ook meteen de leefomstandigheden. Misschien wonen ze wel met meerderen in een kleine ruimte? Misschien hebben ze geen snoepjes, koekjes of lekkere en/of gezonde maaltijden elke dag in de aanbieding voor hun kroost.

Maar het kan ook ergens anders aan liggen. Misschien zijn ze overbezorgd of misschien hebben ze angst voor andere normen en waarden, culturen of religies. Ik kende mensen die bang waren dat hun kind Bifi-worstjes zou krijgen terwijl zij zelf alleen Halal aten. Ik ken ook mensen die bang waren dat hun kind extreme islamitische opvattingen aangeleerd zou krijgen. Zo kwam onze zoon ooit thuis met de melding dat iemand hem had gezegd dat muziek verboden is en dat we de radio’s weg moesten doen. Ja, daar zaten we natuurlijk ook niet op te wachten.

En ik denk dat sommige gezinnen ook gewoon liever geen pottekijkers of oordeel-vellende-mensen willen. En daar is op zich niets mis mee…

Er zijn vast ook mensen die het heel goed thuis hebben en liever niet hebben dat hun kindje speelt met het gewone plebs. (Whuuuut?!) Zo herinner ik me mijn eigen jeugd waarbij er echt groepjes waren van ouders die elke vakantie gingen skiën of op zonnevakantie gingen en als jij dat niet deed, dan hoorde je er sowieso niet bij…

Maar hoe geraakt je kind dan aan speelkameraadjes of uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes?

Moet je als ouder dan het pad effenen?

Ben je dan als ouder verplicht om je uiterste best te doen om door iedereen leuk te worden gevonden? Is het onze queeste om elke dag te vechten voor een plekje voor je kind? Moeten wij netwerken met alle ouders in de hoop dat ons kind welkom is op hun feestjes?

Het voelt soms alsof de ouders aan de schoolpoort behoren tot een schoolpoortmaffia clan en wij moeten proberen te infiltreren! Bij sommige mama’s ben ik al een jaar bezig hahah! Uitzoeken welke taal ze spreken, vriendelijk dag zeggen, af en toe eens zeggen over het weer of over de kids. Maar zelfs dat is niet persé garantie op succes! Ik zeg het je, het is echt gewoon schoolpoortmaffia! Zo kreeg ik in het begin ook echt blikken toegeworpen en was ik de vreemde eet in de bijt. Ze wisten dat ik niet van uit de streek kwam en dat ik zowat de enige Vlaamse mama ben die aan die poort staat maakt het er ook niet eenvoudiger op.

En in onze vorige woonplaats regende het thans na een poosje uitnodigingen. Zo vaak dat zijn eigen verjaardagfeestje er eentje werd met 18 kinderen… En een aantal ouders kom ik nog wel eens tegen op Facebook en dan is het leuk om elkaar een duimpje te geven of nog eens even te kletsen.

Maar in onze nieuwe woonplaats sta ik een jaar later nog steeds niet veel verder… Er wordt gegroet, ik twinkel er op los en er wordt al eens gekletst, maar er zijn nog geen uitnodigingen voor feestjes binnen en er is amper vraag voor speelpartijtjes bij elkaar… Toch is mijn zoon iemand met veel vriendjes, dus aan hem ligt het zeker niet… Er zijn, zelfs kindjes die me zelf vertellen dat ze heel graag eens willen komen spelen maar dat het niet mag en dat ze zelf nooit vriendjes mogen uitnodigen.. 🙁

Ligt het dan aan mij? Of aan de andere ouders? Moet ik er van wakker liggen? Of het laten gebeuren? Zijn er regels om toe te treden tot bepaalde mama-clubs die ik misschien over het hoofd zie? Of wordt het gewoon niet gedaan in bepaalde culturen?

Zijn er überhaupt wel al verjaardagsfeestjes bij die andere kindjes georganiseerd?

Zo vroeg ik voor Corona aan een mama als haar zoontje eens wilde komen spelen (nota bene het beste vriendje van mijn zoontje) en ze zei: “nee, nog niet.”

Euhm… Eh?

Günaydin, salam aleikum, goeiemorgen, goodmorning…

Heb ik soms te hard mijn best gedaan? Misschien vinden ze me wel irritant ondertussen haha. Elke keer als ik de kids kan gaan brengen of halen groet ik iedereen die ik kan in zijn taal als me dat lukt. 🙂 Mensen lachen vriendelijk terug, kindjes zwaaien naar me. De schoolpoortmaffia begint een beetje aan me te wennen denk ik…

En toch… en toch zijn het nog steeds dezelfde groepjes… Dezelfde mensen samen…

Maar ik zal blijven vechten! En ik hoop dat volgende zomer mijn tuin vol zit met vriendjes van mijn zoontje. Met of zonder mama’s op de koffie, hahaha, want dat is niet de hoofdzaak…

Hoe gaan jullie om met speelkameraadjes? Is elk kind welkom? Babbel jij met alle mama’s of heb je ook je eigen groepje? Herkennen jullie je in de term schoolpoortmaffia of is het totaal onbekend terrein?

°Alice huppelt over de straat en vraagt zich af als ze misschien visitekaartjes moet drukken om in boekentassen te proppen… of is dat erover? Straks word ik nog schoolpoortmaffia aahahaha°