3 gemiste oproepen, 2 nieuwe berichten…

Ik heb moeite met bereikbaar zijn. En niet in de vorm van “ik wil niet dat iedereen me altijd en overal kan bereiken” maar meer van “ik weet nooit waar mijn gsm ligt”.

Mijn eerste gsm kreeg ik toen ik in het tweede middelbaar zat. Ik ging met de fiets naar school en omdat ik al een aantal keren te voet (en veel later) thuis aankwam ten gevolgen van een platte band, werd de ongerustheid bij mijn mama te groot en moest ik een gsm hebben. Jips, ik was/ben dus zo’n seut die verplicht een gsm moest nemen om haar ouders gerust te stellen, niet om te sms’en met god-weet-wie…

En zo is het dus nog steeds.

Een tweede reden voor mijn nalatende bereikbaarheid is het feit dat ik niet kan bellen. Ik heb het ooit eens geprobeerd, dat spontane telefoontje naar een vriendin… Maar dat eindigde met ‘Bel je me daarom?’ Okay… Geen spontane telefoontjes dus voor mij.

Ook met niet zo spontane telefoontjes heb ik moeite. Een afspraak maken of bellen voor informatie. I HATE IT! Om de een of andere reden wordt ik nog klunziger en kom ik niet uit mijn woorden. En dat terwijl ik toch wel erg vaak met een klantendienst moet bellen… Blaim it on Murphy

Nee, geef mij maar een email. Dan kan ik rustig op mijn gemak nadenken over wat ik wil schrijven, eventueel nog wat opzoekwerk verrichten en de tekst 3 maal controleren op fouten. Om dan alsnog een tweede email te versturen met de bijhorende bijlage…

Ik merk wel dat bereikbaarheid heel vanzelfsprekend is geworden. En niet alleen naar mij toe. Ik merk dat ik zelf ook zo denk. Want ‘die mensen zijn toch vergroeit met hun smartphone, niet?’. En ik schaam me dat ik (onbewust) zo denk.

Maar je ziet ook niets anders meer. Ofwel lopen de mensen rond met dat ding in hun hand ofwel zie je het uit hun broekzak puilen (want geef toe, die smartphones worden precies alleen maar groter).  En dat wekt dus de illusie dat alle mensen (heel erg veralgemenend dit) altijd bereikbaar zijn. Met als gevolg dat ik het idee heb dat iedereen altijd onmiddellijk moet antwoorden. Behalve ik, natuurlijk 🙂

Tijdens mijn wachtdiensten (een periode van 24u waarop ik altijd bereikbaar moet zijn voor het ziekenhuis), kreeg ik het altijd benauwd. Voor iemand die nooit erg bewust met zijn gsm omgaat is het een zware last om gedurende 24u constant bereikbaar te zijn.

Overal ging die wacht-gsm mee. OVERAL. En wanneer ik hem even niet in het zicht had, dan brak mij het angstzweet al uit. Stel dat de spoed heeft gebeld?! Het geluid van die gsm stond dus ook altijd op maximaal volume (hetgeen om 3u ’s nachts niet altijd even prettig was).

Maar hoe doen anderen dat dan? Mensen die altijd bereikbaar zijn. Die groep mensen die verslaafd is aan hun gsm.

Ik snap het niet. Mij lukt het niet. Wanneer iemand mij belt en ik neem van de eerste keer op, dan zijn ze altijd heel verbaasd. (Alice belt uit gewoonte altijd 2 maal achter elkaar).

Nog zoiets waar ik mij vragen rond stel: Waar zit die smartphone toch altijd verstopt? Wanneer hij niet in de hand zit of uit een broekzak puilt? Want die vrouwen-jeansbroeken hebben allesbehalve grote zakken.

Om de één of andere reden verdwijnt die gsm altijd op de bodem van mijn handtas, verstopt onder een uittreksel van de winkel. En wanneer ik dan dat hart-op-tilt-slaande geluid hoor, dan moet ik graven alsof mijn leven ervan af hangt. Om dan vaak alsnog nét te laat te zijn… Mijn man moet dan ook altijd lachen wanneer ik weer maniacaal begin te graven na het horen van mijn ringtone (in een radiospotje of op tv…)

Dus lieve mensen, bel mij altijd twee maal. Wacht niet op mijn voicemail (hoewel die erg schattig blijkt te zijn), maar leg op en laat opnieuw rinkelen. Asjeblieft *lief knipperende oogjes*

Van Alice moest ik ook even vermelden dat ik géén WhatsApp heb. Hetgeen in deze maatschappij blijkbaar ondenkbaar is. Dus bij deze: Ik, Rose, heb geen WhatsApp. Waarschijnlijk sta ik daar wel ergens tussen, een gevolg van een probeersel met een gsm die wel wifi had, maar die het geen volledige maand bij mij uithield zonder op tilt te slaan (de gsm dan).

°Rose vraagt zich af waar haar gsm ligt°

Ik weet dat ik gisteravond dacht dat ik gebeld werd, toen ben ik als een gek naar mijn handtas gelopen, heb ik deze ondersteboven gekeerd en zag ik dat ik geen gemiste oproep had. Daarna heb ik de gsm in de zak van mijn pyjama gestopt. ’s Nachts werd ik wakker omdat ik erbovenop lag en deze morgen had mijn monster de gsm op mijn nachtkastje gevonden, gevolgd door een “Ajoo?”. Sindsdien heb ik hem eigenlijk niet meer gezien…

Maar goed dat ik niet zo vaak gebeld word…

Conclusie: ik ben dus niet (altijd en overal) bereikbaar 😉

 

x Rose x