Geschreven door Alice

Ik wist dat ik bij deze zwangerschap ook met een keizersnede zou bevallen. Bij mijn vorige Bubbel werd het een spoedkeizersnede, dit keer een geplande.

Na vele controles en gesprekken met de gynaecoloog werd deze beslissing gemaakt en leek het de beste oplossing.

En ondanks dat ik dus wist wat me te wachten stond keek ik er dit keer niet naar uit. Wel naar de baby natuurlijk maar niet naar de dagen na de keizersnede.  Er komen namelijk best wat pijntjes en kwaaltjes bij zo een bevalling met keizersnede kijken en natuurlijk zit je daar niet op te wachten.

In ieder geval, de datum werd vastgelegd en ik zorgde er voor dat al mijn koffertjes klaar stonden voor de grote dag.

Nu wil het lukken dat ik als zwangere ’s nachts heel vaak naar het toilet moest en dit meestal op automatische piloot deed. Zo ook op 21 juli, onze nationale feestdag. Ik denk dat het een uur of vier ’s nachts moet zijn geweest toen ik naar beneden ging voor een nachtelijk toiletbezoekje. Zowat vier treden voor de begane grond “botste ik tegen Murphy op” (die van de wet van Murphy, niet de kat van buren ofzo… figuurlijk dus… snappie?) en mistrapte ik me waardoor ik de laatste tredes oversloeg en met mijn volle “hoogzwangere”gewicht op mijn linkervoet landde.

°SQUUIIIKKKKKKK°

Wat een pijn was me dat zeg! Ik dacht echt dat ik ging flauwvallen. De husband was gelukkig ook net beneden en die is me komen helpen. Hij helemaal in paniek omdat hij dacht dat ik misschien op mijn buik was gevallen (gelukkig niet!!!!!), ik helemaal over mijn toeren van de misselijkheid (pijn!). Ik probeerde duidelijk te maken dat ik wilde zitten en moest overgeven, hij wilde alleen maar weten wat er gebeurd was omdat hij bang was voor de baby. Achteraf leek onze miscommunicatie op een sketch, maar op dat moment stond het wenen me toch dichterbij dan het lachen.

Na veel ijs en nachtelijke stressuurtjes besloten we ’s ochtends dan toch maar naar de spoed te rijden. Terwijl ik hoopte dat het maar een verstuikinkje was werd ik na de foto’s, helaas, naar de gipskamer gerold.

Een gebroken voet.

Yips,

Een gebroken voet, helemaal in de gips van mijn tenen tot aan mijn knie en dat vier dagen voor mijn bevalling.

!@#

Daar gaat je planning van leuke uitjes en picknicken en dagtrips… 6 weken gips! En geen loopgips hoor, nein, vaste gips. Een paar krukken erbij en daar gingen we naar huis. Nu moet je eens proberen, als zwangere, om je vlot en elegant voort te bewegen met krukken… impossible

En dan moest het beste nog komen… de bevalling!

De dag dat we het ziekenhuis binnenreden met rolstoel kwamen de dames van de kraamafdeling me al tegemoet. Iedereen had al over me gehoord. Alice, het meisje dat ging bevallen met een gebroken voet.

Op de kamer zetten ze al een looprekje neer. Want ja… met krukken lopen na een keizersnede is helemaal een no-go! En iedereen stelde me dezelfde vraag: Hoe ga je dat doen als de baby er is? 

Wel… geen idee!

En zo beviel ik, met een keizersnede, van een prachtige zoon van 3,7 kilo.

En nu, tien dagen later, kan ik eindelijk een beetje vooruit met mijn looprekje. De wondes van de keizersnede genezen goed en ik geraak al vlotter uit bed. Maar zelf de baby nemen uit zijn bed of park, verschonen, mee rondlopen, … kan ik niet. Als je je twee handen nodig hebt voor krukken of een looprekje heb je er geen meer over voor die kleine spruit. Hoe schattig die ook is!!

En koken, de was doen, stofzuigen, afwassen en alle andere huishoudelijke taken kan ik ook niet doen.

Dus op dit moment is mijn husband de huisvrouw van dienst. En hoe lief hij ook is, hoe hard hij zijn best ook doet. Ik blijf mezelf schuldig voelen dat ik niets doe! Genieten en uitrusten kan ik niet.

Elke dag kijk ik rond en denk ik: kon ik dit maar, of dat maar.

En elke dag zit ik binnen, want buiten geraken is een enorme inspanning aangezien ik dan een hele resem trappen af moet. En dan denk ik: ik wilde zo graag buiten gaan wandelen, naar de dierentuin gaan, booschappen doen, naar het park, …

Al die mooie plannen met mijn gezinnetje…. Allemaal in het water!

En schuldig dat ik me voel dat mijn husband bij me moet blijven omdat ik niet alleen kan…

En dan heb ik nog niet gesproken over het niet alleen kunnen douchen en de vestimentaire problemen. Prop zo een gips maar eens in een broek als je alleen maar skinnys draagt!

Maar in plaats van mijn dag erdoor te laten verprutsen lachen we gelukkig heel wat af. En stiekem ben ik al plannetjes aan het maken voor uitstapjes nà de gips. En als mijn husband me even niet ziet probeer ik te oefenen om met die krukken vlot vooruit te geraken… zodat we misschien al voor de loopgips iets leuks kunnen doen!

°Alice Googelt even “rolstoelvriendelijke dierentuin”°

x Alice x