Als je van moe naar moeder gaat…#team geen slaap

Slaap… Je weet pas wat het is als je er geen meer krijgt… Heb jij je al ooit afgevraagd waarom een mama ook een moeder is? Dat is gewoon de trap van vergelijking. Moe, zeer moe, moeder!

Een dag in het leven van een mama…

1u20 en ik word wakker van een kreetje uit de babyfoon.

Het eerste wat ik denk is: “ik hoop dat dit gewoon in zijn slaap is”. Maar dan voel ik me meteen schuldig. Hoor ik eigenlijk niet meteen uit bed te vliegen en te gaan kijken of alles wel oké is met mijn kleine bubbeltje, als goede moeder zijnde?!

Maar ik heb er de energie niet voor. Als de babyfoon vervolgens netjes weer uitvalt na die ene gil, doe ik opgelucht mijn ogen terug dicht… Weliswaar met een klein knagend schuldgevoel. Een kleintje maar… Want het gevoel van euforie dat ik toch nog even verder mag slapen overwint het schuldgevoel.

Slaap.

°love it°

En dan, om 6u, geween, …, yips, mijn kleine mannetje is wakker. Nu weet ik het zeker hoor, dit wordt opstaan. En op dat moment hoop ik stiekem dat het al 7u is. Maar helaas vertelt de klok dat, ondanks mijn gestructureerd bedritueel, mijn mannetje zijn natuurlijke klok beslist heeft dat het etenstijd is. En dan denk ik meteen: “waarom moet ik ook altijd tegen iedereen zeggen dat hij altijd van half acht tot zeven slaapt?!” Is dit een straf?? Want mijn mannetje slaapt normaal altijd van half acht tot zeven!!! Echt!!  En dan bekruipt mij ineens het gevoel dat dit misschien wel een levenslesje is. Eentje wat me doet beseffen dat ik veel geluk heb!! En dat er miljoenen mama’s elke nacht op de meest onchristelijke uren worden gewekt. Of kinderen die  ’s avonds drama’s maken alvorens ze in slaap vallen… Of kinderen die niet zindelijk geraken…

Geen slaap? Het is maar een fase!

Mijn kinders zijn ondertussen geen baby’s meer, ook geen peuters. Gelukkig maar! En soms vergeet ik dat bovenstaande tekst dagelijkse kost was vroeger. Ik herinner me hoe moe ik was, zo moe dat ik op het werk ooit in slaap viel tijdens een opleiding. Niet zomaar ineens, paf, weg, in slaap, nee hoor. Er gingen uren van oogbolgerol, gewriemel en gewiebel op mijn stoel aan vooraf, om dan toch ineens in slaap te vallen en met een schok meteen terug wakker te worden. #awkward

En als ik er dan aan terugdenk, dan herinner ik me weer de strohalm die de zin “het is maar een fase” was waaraan ik me krampachtig vastgreep. Je hoopt elke dag dat de nieuwe dag er één is waarop je kroost eindelijk doorslaapt. Of dan sta je stil bij al die dingen die je al probeerde om hem of haar door te laten slapen!!

En het gekke is, eens het zover is besef je het niet… Het is pas na een paar weken dat je denkt:”ho wacht eens even! Slaapt iedereen nu door tot ’s ochtends?!”. En het gekke is dat je er vervolgens niet meer bij stilstaat! Je vergeet het te appreciëren, want met kinderen wisselt de ene zorg zich af met de andere. Soms groot, soms klein, soms bewust, soms onbewust. Tot die dag dat een vriendin, familie, een kennis of collega van je, die net bevallen is van een kleintje, je verhalen vertelt over haar slapeloze nachten. Dan besef je pas wat voor een geluk het is om eens diep te kunnen slapen! En dan moet je eindelijk niet meer zo jaloers op dat kleintje van je zijn, dat kleintje dat overal kan slapen!

Dus laten we eens een ode brengen…

Aan alle ouders die elke avond hun best doen om hun kind op tijd én met een goed slaapritueel in bed proberen te leggen: Bravo!! 

Aan alle ouders die elke avond meerdere malen de lakens dienen te verversen omdat kindjelief beweerde dat hij nu echt op tijd ging roepen als er pipi kwam: Chapeau!!

Aan alle ouders die meerdere malen per nacht uit bed moeten voor een ziek kindje: Je bent een topper!

Aan alle ouders die bij elke gil uit bed moeten springen om hun ukkepuk hun tutje terug te geven: Moedig!

Aan alle ouders die elke avond met een plakkerig warm kinderlijfje in hun bed zitten opgescheept: Hou vol!

Aan alle ouders: jullie zijn geweldig!!! Blijf het volhouden! Blijf proberen. Jullie doen het geweldig. Niemand anders dan de ouders (en zorgkundigen natuurlijk) weten wat het betekent om je eigen slaap en leven op hold te zetten voor zo een kleine ukkepuk. Fuck die roze wolk. Lang leve de babysitter om af en toe een beetje slaap in te halen of nog eens een date night te hebben.

Lang leve je buddies om af en toe eens lekker tegen te klagen.

Lang leve dat gezichtje van je kleine ukkepuk…

Blijf volhouden met je ritme, je structuren en je rituelen. We zullen er ooit de vruchten van plukken! 

En aan alle ouders waarvan de kinderen al jaren flink doorslapen: You did it!

Jullie zijn geweldig!

°applausje°

En aan alle ouders die geen idee hebben waar ik het over heb: lees eens wat verhalen over ouders met slapeloze nachten, maaaaanden aan een stuk, of ouders die met andere zaken dagelijks vechten… figuurlijk toch hoop ik, en prijs je vervolgens gelukkig!! Geef dan het applaus en de appreciatie aan je kroost! 🙂

x Alice x