A Murphy Wedding – Deel 2

The Wedding Crashers

Het had de hele week al vreselijk gesneeuwd, er was een ware (bizar late) sneeuwstorm geweest in ons Belgenlandje, maar op onze trouwdag straalde de zon en glinsterde de sneeuw! We zitten midden maart btw.

Ondertussen zat ik in de make-up en werd mijn haar gedaan door de kapster.

O nee, de fotografe stond voor de deur en vertelde me doodleuk dat de kapster ziek was. Dus de fotografe deed mijn kapsel.

Fier als een gieter (toch echt een vreemde uitdrukking, niet?) kwam mijn ventje me oppikken met zijn mooie wagen.

Op naar het stadhuis waar ons voldoende parkeerplaatsen werden vrijgehouden. Did you read that? Yes, sarcasm.

Een paar dagen voor de bruiloft kregen we te horen dat we toch geen parkeerplaatsen voor het gemeentehuis kregen omdat daar de viskraam kwam te staan. VISKRAAM! Uiteindelijk is dat (gelukkig) niet doorgegaan door het slechte weer, maar we moesten wel ver parkeren en glibberend naar het stadhuis schuifelen. Hands on that granny!

Op naar de kerk, waar we wel goed konden parkeren. Again with the sarcasm? Yes.

Mijn ventje had een paaltje geraakt met onze mooie, maar belachelijk grote wagen. Had ik al vermeld dat het om een lijkwagen gaat, dan kan je je voorstellen hoe groot hij is… Het goede aan oude auto’s is dat ze stevig zijn, niet zoals die hedendaagse auto’s.

Auto 1 – Paaltje 0

Wij hadden in de periode tussen de plechtigheid in het gemeentehuis en die van de kerk nog eventjes een fotoshoot (waar ook niet alles over gezegd is). Laten we het erop houden dat mijn man met camera-apparatuur kon sjouwen.

Om alles op tijd in de kerk te krijgen, hadden mijn ouders het bloemstuk en de misboekjes meegenomen.

“Waar zijn de misboekjes?” vroeg de pastoor, “Waar zijn mijn ouders” vroeg de bruid, “Waar zijn mijn ouders” vroeg de bruidegom.

Here comes Murphy! Laten we bij het begin beginnen. De zus van mijn man (Alice BTW) woonde toentertijd in Brussel. Toen zij en haar toen-vriend op weg waren naar de trouw werden ze aangehouden voor een uitgebreide controle. Uitgebreide controle!

Met als gevolg dat ze te laat waren voor de dienst in het gemeentehuis… Met als gevolg dat mijn schoonzus (die trouwens pas bevallen was) heel over haar toeren was en eerst even tot rust moest komen…

Mijn ouders zouden mijn schoonouders (en schoonzus) meenemen naar de kerk. Kan je nog volgen? Dat liep dus een beetje uit.

Uiteindelijk waren ze net op tijd en konden we de misboekjes uitdelen aan de mensen die al in de kerk zaten.

Does it stop here? Nope, Murphy’s wet was ook nog eventjes van toepassing in de kerk (en nog lang daarna).

“Jean, de Sjier!” Van wie zou die uitspraak komen?

Een simpel strikje, zo eentje waarmee je de veters van je schoen ook bindt, hoe snel kan je dat verprutsen? Volgens Murphy vrij snel.
In plaats van aan het beentje van de strik te trekken, om de trouwringen los te krijgen, trok meneer de pastoor aan het lusje, waardoor alles vast kwam te zitten.
Na nog een verwoede poging van mijn getuige, riep de pastoor de hulp in van de koster, die met een gigantische schaar de ring wist te bevrijden. Geweldig!

Ik had nog nooit zoveel gelachen, vooral niet in een kerk. Het was zo mooi en leuk dat mijn wangen er pijn van deden.

Na het hele trouw-gebeuren vetrokken we naar ons diner. En raad eens wie er bij het pasgetrouwde paar in de auto zat, samen met haar pasgeboren zoontje… Haha!

Wie heeft er nog een leuk trouwverhaal? 😉

x Rose x